دانشجوی دوره دکتری برنامه‌ریزی درسی آموزش عالی دانشگاه شهید بهشتی
چکیده
پژوهش حاضر با هدف ارائه راهکارهایی برای اصلاح برنامه درسی تربیت مدرس دانشگاه در ایران صورت گرفته است. مدرسان دانشگاه، معمولاً متخصصان رشته خود هستند و اغلب به‌دلیل دستاوردهای پژوهشی خود استخدام می‌شوند، ارتقاء می‌یابند و توجه خاصی به توانایی آموزشگری آنان نمی‌شود. در شرایط غفلت از این مهم در برنامه درسی آموزش عالی، استادان دانشگاه، تجربیات فرهنگی‌ای را کسب می‌کنند که به‌نوعی شیوه تدریس را به آنان آموزش می‌دهد. از این‌رو، مطالعه‌ای تطبیقی در خصوص تجربه فرهنگی تربیت مدرس در آموزش عالی ایران با یک کشور توسعه‌یافته (آلمان) انجام‌شده و بر رشته ریاضی تمرکز شده است. مکان مطالعه در ایران، دو دانشگاه خوارزمی و شهید بهشتی و در آلمان، دانشگاه هامبورگ بوده است. این مطالعه به روش کیفی انجام گرفته و داده‌های آن از طریق مصاحبه و مشاهده بر روی تعدادی از استادان و دانشجویان دکتری در دو کشور محل مطالعه جمع‌آوری و از طریق کدگذاری و مقوله‌بندی تحلیل شده است. در انتها تفاوت تجربیات فرهنگی در چهار مقوله اصلی چشم‌انداز حرفه‌ای دانشجویان، نقش برنامه درسی دوره دکتری در آماده‌سازی مدرسان آینده آموزش عالی، ارتقاء فارغ‌التحصیلان دوره دکتری به رتبه مدرسی دانشگاه و توسعه دانش تدریس در میان مدرسان آموزش عالی، گزارش شده است. همچنین با توجه به فرهنگ تربیت مدرس در ایران، راهبردهایی به‌منظور اصلاح برنامه درسی تربیت مدرس پیشنهاد شده است.
)