راهکار‌های متعددی برای پر کردن شکاف پژوهش‌های دانشگاهی و کنش‌های سیاستگذاری و در نتیجه بالا بردن نقش پژوهش‌های دانشگاهی در فرایند سیاستگذاری ارائه شده است. یکی از این راهکار‌ها تغییر رویکرد محصولات پژوهشی از تولید دانش توصیفی ـ تبیینی به دانش تجویزی است. تغییر رویکرد از توصیفی ـ تبیینی به تجویزی و توجه به سرشت تجویز و روش‌های اعتباربخشی آن می‌تواند حلقه اتصالی میان پژوهش‌های سیاستگذاری و کنش سیاستگذاری را ایجاد کند. ما در این مقاله در گام نخست اهمیت این راهکار را در کنار دیگر راهکار‌ها تبیین خواهیم کرد و با تفکیک پژوهش تجویزی از پژوهش حاوی تجویز، تحلیل دقیق‌تری از مفهوم تجویز ارائه خواهیم کرد. در گام دوم، در چهارچوب یک مطالعه موردی و از طریق روش تحلیل مضمون، به بررسی 100 مقاله انتشاریافته در سه مجله اختصاصی سیاستگذاری در ایران خواهیم پرداخت و رویکرد‌ها و اهداف پژوهشی آنها را با توجه به دغدغه اصلی این پژوهش بررسی خواهیم کرد. طبق یافته‌های این مطالعه، اکثر مقالات بررسی‌شده رویکردی توصیفی ـ تبیینی داشته‌اند و بیشتر مقالاتی نیز که حاوی گزاره‌های تجویزی بوده‌‌اند معیار‌های لازم یک پژوهش تجویزی را نداشته‌اند.
)